Pierwszy atak zimy zwykle zaskakuje nie tylko drogowców. Zaskakuje też czujniki parkowania, niskie spoilery, kruchą obudowę miski olejowej i cierpliwość kierowcy, który po pracy znajduje samochód w śnieżnym kokonie. Stojący w zaspie pojazd to nie tylko kłopot z wyjazdem. To ryzyko, że w pośpiechu urwiemy osłonę pod silnikiem, nadwyrężymy sprzęgło, rozetniemy oponę na zlodowaciałej bryle lub, co gorsza, przestawimy zawieszenie przy nieumiejętnym holowaniu. Da się tego uniknąć. Potrzeba chwili oceny, odrobiny techniki i narzędzi, które kosztują mniej niż wizyta w serwisie.
Od kilkunastu lat pracuję przy zimowych interwencjach. Najbardziej w pamięć zapadają wieczory po intensywnych opadach na parkingach pod marketami i blokami. Samochody stoją jeden przy drugim, pług zgarnął śnieg wzdłuż rzędów, a kierowcy próbują wyrwać się z lodowej koleiny na półsprzęgle. W takich warunkach spokój i plan wygrywają z siłą. Oto, co działa i dlaczego.
Zanim dotkniesz gazu, zobacz co naprawdę cię trzyma
Na parkingu śnieg układa się inaczej niż na drodze. Z góry wygląda jak pierzyna, pod spodem kryje sprasowane bryły, lód w koleinach i krawężniki, które zniknęły z pola widzenia. Zanim przekręcisz kluczyk, obejdź samochód z latarką. Szukaj trzech rzeczy: oporu pod zderzakiem, lodowych progów pod progami i przyklejonych brył śniegu przy nadkolach.
W praktyce najczęściej blokują cię dwa punkty. Pierwszy to śnieg napchany pod przedni zderzak. W autach z niską lotką zderza się on z bryłą jak pług z zaspą. Drugi to lód w koleinie za kołami, często po bokach. To on trzyma i nie pozwala ruszyć nawet przy delikatnym gazie. Jeżeli parkujesz tyłem do zaspy, sprawdź jeszcze rurę wydechową. Zaklejona śniegiem może powodować cofanie spalin do komory silnika i nieprzyjemny zapach w kabinie po uruchomieniu.
Wykopanie tunelu pod zderzakiem dłonią, szczotką lub płaską łopatą działa lepiej niż siłowe przebijanie się. W nowych autach z aktywnymi kratkami chłodnicy z przodu znajduje się wiele delikatnych elementów. Szybkie szarpnięcie do przodu potrafi zerwać dolną osłonę, a jej wymiana to już kilkaset złotych. Kilka minut pracy łopatą, odgarnięcie śniegu spod progu i uwolnienie kół to inwestycja, która zwraca się natychmiast.
Opony i ciśnienie, czyli fizyka przyczepności w zimie
Zimowa opona działa jak narzędzie do nacinania lodu. Jej krawędzie potrzebują z czymś się „zaczepić”. To dlatego minimalne, prawidłowe ciśnienie jest ważniejsze niż wielu osobom się wydaje. Na parkingach po mrozach widuję samochody z ciśnieniem obniżonym o 0,2 do 0,4 bara względem tabliczki. Sam spadek temperatury z +10 na -10 stopni daje różnicę rzędu 0,2 bara. Zbyt miękka opona ugina się, lamelki się zamykają, a bieżnik „płynie” po lodzie.
Z drugiej strony, subtelne obniżenie ciśnienia bywa pomocne w sypkim śniegu. Kluczem jest rozróżnienie podłoża. Jeżeli pod kołami masz puch i brak stałego lodu, schodząc o 0,1 - 0,2 bara możesz zwiększyć powierzchnię styku i wgryźć się w podłoże. Nie rób tego jednak na stałe i nie przy lodowej skorupie, bo stracisz precyzję i stabilność. Po wyjeździe dopompuj koła na stacji. Wystarczy niedroga, 12‑woltowa pompka w bagażniku i rękawiczki, które będziesz potem nosić z dumą.
Warto też pamiętać o trybach jazdy. W wielu autach zimowy tryb ogranicza reakcję na gaz i startuje z wyższego biegu. To przydatne, ale nie zawsze. Tam, gdzie trzeba delikatnie rozkołysać auto, kontrola poślizgu potrafi zbyt agresywnie dusić moment. Umiar jest kluczowy. Na początku zostaw ESC włączone, ale jeżeli koła tylko bzyczą bez efektu, spróbuj krótkiego rozkołysania przy półwyłączonej kontroli trakcji. Nie odcinaj systemów na stałe i nie rozpędzaj się bez sensu. Moment, w którym elektronika ogranicza obroty, często mówi ci więcej o przyczepności niż dźwięk silnika.
Rozkołysanie i kierunek jazdy, czyli najtańsza wyciągarka to twoje nadgarstki
Gdy samochód osiadł na brzuchu, próba jazdy prosto do przodu zwykle kończy się zakopaniem jeszcze głębiej. Zamiast tego wykorzystaj bezwładność. Krótkie ruchy do przodu i do tyłu na dystansie pół metra odbudowują ścieżkę. Ważne, by kręcić kierownicą o pół obrotu w jedną i drugą stronę. Szukasz świeżych krawędzi w śniegu, z których opona skorzysta. Przy skręconych kołach lamelki wchodzą pod innym kątem, a auto „przecina” zasyp, zamiast go pchać.
Jeśli czujesz, że bryła śniegu blokuje któryś z przodów, zaciągnij lekko hamulec ręczny i próbuj ruszyć. Brzmi przewrotnie, ale odrobina hamulca potrafi przenieść moment z buksującego koła na to, które ma odrobinę przyczepności. W autach z automatem rób to subtelnie. Jeśli masz klasyczny ręczny z dźwignią, łatwiej wyczujesz potrzebę ułamka ząbka niż w przycisku elektrycznym. Gdy hamulec jest elektryczny, ratunkiem bywa tryb „snow” albo aktywny system wspomagania ruszania.
Nie próbuj startować z jedynki na wysokich obrotach, bo kopiesz sobie dół. Lepiej w automacie zaznaczyć „2” lub „L2”, w manualu puścić sprzęgło na możliwie niskich obrotach i pozwolić autu powoli toczyć się z minimalną siłą. Sekunda cierpliwości daje więcej niż pięć sekund bezskutecznego buksowania, po których czujesz już charakterystyczny zapach tartego sprzęgła. Widziałem sprzęgła, które po dwóch minutach takiej zabawy kończyły dzień.
Podkłady pod koła: co wkładać, czego nie wkładać
Najprostsza pomoc to coś pod koło. W internecie krąży tysiąc rad i tyle samo złych pomysłów. Gumowy dywanik uratuje cię raz, góra dwa razy. Potem straci kształt i zsunie się pod auto jak ślizgawka. Lepsze są pasy trakcyjne, mata z pazurami albo krótki odcinek plastiku z otworami, przez które śnieg może przejść. Otwory są ważne. Gładka płyta wylatuje spod koła jak strzała, a to ryzyko dla kogoś stojącego obok.
Nigdy nie wkładaj pod koła kamieni z pobocza parkingu ani zlodowaciałych brył wielkości pięści. Opona zimowa ma miękkie boki, w które ostre krawędzie wchodzą zaskakująco łatwo. Lepiej użyć worka po soli wypełnionego śniegiem i posypanego stłuczoną solą od góry. Papierowy worek zgięty na pół też daje tarcie i nie niszczy bieżnika. Jeśli nic nie masz, podsyp pod koła drobny śnieg wymieszany z solą lub żwirem z rozsypanych skrzynek miejskich. Warstwa powinna mieć 2 - 3 cm, nie więcej. Zbyt gruba poduszka śniegu zachowuje się jak materac, który po naciśnięciu ucieka spod stopy.
Ciepło to sprzymierzeniec, ale kontrolowany
Zimą wydech to piekarnik, który potrafi stopić tunel w śniegu i uwolnić ci auto. W dwóch sytuacjach warto go wykorzystać. Gdy śnieg trzyma cię dokładnie w miejscu wydechu, uruchom silnik i daj mu pracować pięć do dziesięciu minut, zanim ruszysz. Ciepło rozluźni zlodowaciałą bryłę. Po drugie, jeśli nadkola są oblepione twardym śniegiem, włącz ogrzewanie postojowe, jeżeli je masz, lub po prostu przejedź palcami po krawędziach nadkoli i przesuń bryły, które już zmiękły. Nie kop nadgarstkami w plastikowe nadkola. Pęknięte mocowania błotnika to kolejny koszt, który łatwo oszczędzić.
Widziałem kierowców polewających śnieg gorącą wodą. To działa przez minutę, po czym zamienia się w szkliwo. Jeżeli musisz użyć wody, niech będzie letnia i z dodatkiem soli. Lepiej jednak wziąć skrobaczkę, płaską łopatę i robić kanały, którymi woda z topniejącego śniegu odpłynie. Na parkingu bez odpływów stworzysz sobie lodowisko na powrót z zakupami.
Kiedy zatrzymać się i sięgnąć po pomoc
Każda próba ma sens do momentu, w którym samochód zaczyna pachnieć sprzęgłem, a pod kołami pojawia się czarny lód od przetartego śniegu. Jeśli po pięciu minutach z mądrą sekwencją działań nie widzisz postępu, to znak, że potrzebujesz drugiej pary rąk lub sprzętu. W Suwałkach i okolicach zimowe interwencje to codzienność już od listopada. Profesjonalna pomoc drogowa Suwałki podjeżdża z miękką linią, szeklami tekstylnymi i podkładami, które nie niszczą podwozia. W firmach takich jak Ski Trans Suwałki kierowcy wiedzą, gdzie przypiąć pas, żeby nie wyrwać elementów zderzaka. Koszt interwencji jest niższy niż naprawa czujników parkowania, które tak łatwo oberwać przy nieumiejętnym holowaniu poprzecznym.
Wyciąganie z zaspy i wyciąganie z rowu to dwie różne sztuki. Na parkingu zwykle walczysz z delikatnym oporem i ciasnym otoczeniem. W rowie pojawia się nachylenie i ryzyko toczenia. Zawód nauczył mnie, że kierowcy z temperamentem rajdowym popełniają ten sam błąd w obu miejscach: ciągną auto za felgę lub za dolny wahacz. To działa do pierwszego momentu, gdy gwint, aluminium albo guma poddają się bez ostrzeżenia. Lepiej poczekać dwadzieścia minut na ekipę, która przeprowadzi to bezpiecznie, niż spędzić dwie doby na poszukiwaniu rzadkiej, aluminiowej osłony pod silnik.
Gdzie łapać, gdzie nigdy nie łapać
W większości aut są przewidziane punkty zaczepu do holowania. Z przodu i z tyłu znajdziesz zaślepki, pod którymi wkręca się ucho holownicze. W warunkach parkingowych to złoty standard. Jeżeli śnieg jest głęboki i nie możesz trafić w gwint, odgarnij go do plastikowej kratki i zrób miejsce na rękę. Sam gwint potrafi się zapiec. Kropla odrdzewiacza lub ciepła woda ułatwiają start. Nigdy nie przypinaj liny do belki chłodnicy, dolnej krawędzi zderzaka czy poprzeczki plastikowej. Te elementy wyglądają solidnie, ale są biomechanicznie kruche. Ich jedyna rola to aerodynamika i osłona, nie przenoszenie sił.
Z tyłu wiele aut ma belkę haka, nawet bez kuli. To świetny punkt. Jeśli go nie ma, trzymaj się ucha holowniczego. W SUV-ach punkt bywa schowany głęboko, trzeba dolnej osłony. Wtedy zamiast szarpać, lepiej podłożyć podkłady, rozkołysać i poprosić sąsiada o delikatne pociągnięcie z przodu. Szarpanie w poprzek rzadko pomaga, a często wykrzywia zaczep maski lub pęka lakier na narożniku zderzaka.
Dwie minuty sprzętu, które zmieniają grę
W bagażniku zimowym noszę zestaw, który waży około 6 kilogramów i ratuje sytuację w 8 przypadkach na 10. To mała łopata lawinowa z aluminiowym piórem i teleskopową rączką, para rękawic roboczych z gumą, dwie maty trakcyjne z perforacją, pas kinetyczny 5 ton i szekla miękka. Do tego spryskiwacz z płynem do szyb z alkoholem, który działa też jako odmrażacz zamków i gwintów. Ten komplet mieści się w skrzynce 40 cm i nie grzechocze w bagażniku. Wersja minimalistyczna to rękawice, składana łopatka i worek żwiru 5 kg w bagażniku. Żwir rozsypany pod napędowe koła działa natychmiast, a worek stanowi balast poprawiający trakcję tylnego napędu.
Warto też dodać czołówkę. Obie ręce wolne to luksus, który docenia się dopiero, gdy trzeba odgrzebać gwint holowniczy w zamieci. Niedroga czołówka z diodą 300 lumenów i akumulatorem ładowanym po USB starczy na całą zimę, o ile pamiętasz, by raz na miesiąc ją doładować.
Jak współpracować z sąsiadem, który chce pomóc
Dobre chęci się liczą, ale jeszcze lepsza jest komunikacja. Jeżeli Pomoc drogowa Suwałki ktoś proponuje pchnięcie, uzgodnij trzy sygnały: start, stop i korektę kierunku. Najlepiej przez okno, bo klakson w zimie brzmi jak tło. Pchający trzyma ręce na stabilnych płaszczyznach: wzmocnienia zderzaka, nie na klapie czy na lampach. Kierowca trzyma obroty nisko, około 1300 - 1800, i pozwala autu toczyć się. Kiedy czujecie ruch, nie dokładaj nagle gazu. Ciało człowieka nie jest pasem kinetycznym.
Jeśli masz linę, wyjaśnij, że nie będzie szarpania. Delikatny naciąg, potem stała praca. Pas kinetyczny, który rozciąga się pod obciążeniem, łagodnie wyrywa auto z koleiny. Zwykła, sztywna lina przy gwałtownym ruchu zachowuje się jak bat, a punkt siłowy przenosi się z ucha holowniczego na najsłabszy plastik. Raz widziałem, jak przy szarpnięciu wylatuje grill razem z kamerą i radarami. Dodanie 10 sekund cierpliwości rozwiązałoby sprawę.
Kiedy zaparkowałeś na noc i sypnęło, myśl o poranku od wieczora
Parkingowe dramaty biorą się z nawyków. Tymczasem kilka prostych sztuczek robi różnicę. Podczas intensywnych opadów nie parkuj przodem w ścianę śniegu, którą tworzy pług. Ustaw auto równolegle do linii płużenia, tak aby rano móc wyjechać wzdłuż bruzd, nie w poprzek. Jeżeli musisz stanąć w miejscu narażonym na zaspę, zostaw pod kołami pas ścieżki z przejechanego śniegu, cofając i ruszając na czysto. Tworzysz sobie korytarz na poranek. Pamiętaj o piórach wycieraczek w górze i gumowych dywanikach wyjętych na noc, jeśli spodziewasz się lawiny mokrego śniegu. Nie będą kusić jako mata trakcyjna, a rano nie zamarzną do podłogi.
Przed Usługi pomocy drogowej mrozem ogranicz użycie hamulca postojowego, jeśli auto stoi na płaskim i masz skrzynię automatyczną. Zamarznięte linki ręcznego robią figla w najmniej odpowiednim momencie. W manualu zostaw pierwszy bieg lub wsteczny, koła skręcone do krawężnika. W starych autach nasmaruj uszczelki drzwi silikonem, bo inaczej będziesz zaczynać dzień od siłowni na uchwycie drzwiowym, a nie od pracy łopatą.
Różnica między puchem a betonem, czyli śnieg śniegowi nierówny
Zaspa z lekkiego puchu na minus piętnaście zachowuje się jak piasek. Działa w niej ciśnienie, szerokość opony i technika. Możesz pozwolić kołom „płynąć” na wierzchu. Tutaj obniżone ciśnienie o 0,1 - 0,2 bara i delikatne rozkołysanie to plan. Zaspa z mokrego śniegu na plus jeden to inna historia. Ciężka, klejąca, z bryłami lodu w środku. Przy niej rozkopuj i twórz twarde korytarze, syp sól lub żwir, nie próbuj wypływać na powierzchni. Mokry śnieg lubi przyssać próg i nadkola, więc więcej pracy z łopatą daje szybszy efekt niż kombinerki na sprzęgle.
Najgorsza jest warstwa lodu pod śniegiem. Rozpoznasz ją po tym, że koła na moment łapią, po czym puszczają jak na szkle. Nie walcz z fizyką. Użyj żwiru, posypki, poproś kogoś z butelką soli. Pięć garści rozsypanych tuż przed kołami daje natychmiastową zmianę. Nie traktuj gazu jak jedynego narzędzia. Jest nim, ale obok masz jeszcze ręce, łopatę i rozsądek.
Automaty kontra manuale, SUV kontra kompakt
W mieście najczęściej widzę dwa powtarzające się scenariusze. W automatach kierowcy wciskają gaz mocniej, gdy auto nie rusza. Skrzynia próbuje chronić się przed przegrzaniem, a elektronika dusi moment. Z zewnątrz słychać tylko mruczenie i brak ruchu. W manualach bywa odwrotnie. Kierowca trzyma delikatnie gaz, ale nie wypuszcza do końca sprzęgła, bo boi się zgaśnięcia. Sprzęgło się ślizga, ale koła nie dostają mocy, która ruszyłaby bryłę śniegu. Rozwiązanie? W automacie odpuść gaz, pozwól skrzyni przełączyć się w tryb ruszania i spróbuj z lekkim, stałym naciskiem. W manualu uczciwie puść sprzęgło na niskich obrotach i pozwól kołom się toczyć. Silnik zgaśnie raz, trudno. To koszt, który bierzesz na siebie, żeby nie spalić tarczy.
SUV daje więcej prześwitu, ale to nie jest magiczna przepustka. Zderzak nadal jest nisko, czujniki i radar tempomatu też. Opony w SUV-ach bywają szersze niż w kompaktach, co w puchu szkodzi. Szerokość tnie i spycha śnieg zamiast go gnieść pod bieżnik. W SUV-ie nie rozczaruj się tym, że staniesz na miękkim progu zaspy. Procedura jest taka sama jak w kompakcie: wykop kanał, wyprostuj kierunek, wykorzystaj masę i delikatny pociąg.
Kiedy parking zamienia się w rów
Bywa, że nie ma różnicy. Pług zepchnął śnieg, powstała krawędź, a ty zjechałeś jednym kołem z utwardzonej warstwy w obniżenie. Wyciąganie z rowu zaczyna się od zasady „nie pogarszaj”. Zabezpiecz auto przed ześlizgnięciem. Włóż klin pod koło po stronie wyżej położonej, przymocuj pas do punktu holowniczego po stronie drogi i poproś kogoś, by trzymał kierownicę na wprost bez gwałtownych obrotów. W takim ustawieniu pas kinetyczny i subtelny pociąg z drogi robią więcej niż siłowe próby gazem, które w rowie tylko dokręcają samochód do osi.
W miastach o ostrych zimach, jak Suwałki, lokalne ekipy mają doświadczenie z takimi przypadkami. Zdarzało mi się współpracować z zespołami, które bez wysięgnika i ciężkiej lawety potrafiły zdjąć z krawędzi duże kombi w 15 minut, bo nie szarpali, tylko pracowali kątem i tarciem. Wybierając pomoc, pytaj o pasy kinetyczne i punkty mocowania. Jeżeli słyszysz „zaczepimy o wahacz i pójdzie”, grzecznie podziękuj. Solidny usługodawca, czy to skromny warsztat, czy firma w rodzaju Ski Trans Suwałki, ma protokoły zabezpieczające i zapyta cię o automatyczny ręczny, czujniki, prześwit. To nie drobiazgi. To różnica między powrotem do domu a tygodniem bez auta.
Drobne nawyki, które robią wielkie różnice
W zimie to drobne odruchy kumulują się w sukces albo kłopot. Zanim zgaszisz silnik na parkingu podczas śnieżycy, przetocz auto o pół metra w przód i w tył, żeby ugnieść świeży śnieg pod kołami. Zostaw koła na wprost. Rano masz gotową ścieżkę bez lodowych krawędzi. Zawsze miej w drzwiach zapasowe rękawice i czapkę. Zmarznięte ręce to gwarancja, że zrobisz coś na szybko i nie tak, jak trzeba. Trzymaj w bagażniku worek soli lub żwiru, ale zabezpiecz go w skrzynce, żeby się nie wysypał i nie wciągnął wilgoci. Raz na tydzień zerknij na ciśnienie w oponach. To pięć minut, które decyduje, czy wyjedziesz bez historii, czy staniesz w połowie manewru z zapachem spalonej tarczy.
I jeszcze jedna rzecz, o której mało się mówi: szybka kontrola spodu auta po epizodzie z zaspą. Latarka w dłoń, dwa przysiady i masz jasność, czy osłona pod silnikiem trzyma się wszystkimi spinkami, czy nie odgiąłeś wtyczki czujnika temperatury zewnętrznej, który często zwisa w narożniku zderzaka. Widziałem auta, w których odjechanie zaspy wyrwało wiązkę czujnika ABS. Od razu czymś takim się zajmij, zamiast czekać, aż kontrolka wita cię na obwodnicy.
Krótka checklista na moment, gdy już stoisz w zaspie
- Oceń blokady: zderzak, progi, nadkola, wydech. Odkop newralgiczne punkty łopatą, nie stopą. Przygotuj przyczepność: podsyp żwirem lub solą, ułóż matę z perforacją, oczyść bieżnik z lodu. Rozkołysz auto: krótko przód - tył, pół obrotu kierownicy w lewo i prawo, niskie obroty. Kontroluj elektronikę: włącz tryb zimowy, ewentualnie częściowo ogranicz kontrolę trakcji, ale nie wyłączaj wszystkiego „na twardo”. Zatrzymaj się, gdy nie idzie: zapach sprzęgła, czarny lód pod kołami, brak postępu po 5 minutach. Dzwoń po pomoc drogową.
Głowa spokojna, lakier cały
Wyciąganie z zaspy nie wymaga siły, wymaga świadomości. Cierpliwość i proste narzędzia chronią to, co w aucie najwrażliwsze: osprzęt przodu, podłogę i sprzęgło. W Suwałkach, gdzie wiatr potrafi w pół dnia przeobrazić czysty parking w białe pole, warto mieć ważne numery pod ręką i nie wstydzić się prosić o wsparcie. Profesjonalna pomoc drogowa Suwałki podjedzie szybciej, niż twoje sprzęgło zdąży zbrązowieć, a doświadczeni operatorzy, tacy jak w Ski Trans Suwałki, wyciągną cię tak, że następnego dnia zapomnisz, gdzie stała zaspa.
Jeśli jednak lubisz samodzielność, zbuduj własny rytuał zimowy. Sprawdzone ciśnienie, mała łopata, rękawice, mata, worek żwiru i lampka czołowa. Do tego wiedza, gdzie wolno zaczepić pas i kiedy powiedzieć sobie dość. Zima nie jest przeciwnikiem. Jest warunkiem. A warunki nagradzają tych, którzy potrafią je czytać.
Dodatkowe wskazówki dla specyficznych sytuacji
Zamarznięta bryła pod samochodem po postoju nad kałużą to klasyka. Nie zaczynaj od gazu. Najpierw wsuń płaską łopatę lub drewnianą listwę i rozbij bryłę na segmenty od zewnątrz do środka. Zostaw sam środek pod silnikiem na koniec, gdzie często jest najtwardziej. Gdy bryła puści, auto samo „siądzie” niżej i odzyskasz wolność. Jeżeli masz tylny napęd i puste auto kombi, 15 - 20 kg balastu nad osią robi cuda. Wystarczy skrzynka z piaskiem. Umieszczona tuż za oparciem tylnej kanapy zmienia nacisk i wiąże śnieg pod kołem w masę, która współpracuje z bieżnikiem.
W hybrydach i elektrykach pamiętaj o kablach i osłonach baterii. Dolne panele są odporne na strugi wody, ale nie lubią punktowych uderzeń lodem. Tu jeszcze ważniejsze jest kopanie i układanie drogi niż szukanie momentu w silniku. W EV przy bardzo niskich temperaturach zarządzanie mocą potrafi być inne niż latem. Auto ogranicza przyspieszenie, by ochronić baterię. Zrozum to jako sygnał, że musisz działać manualnie: łopatą, żwirem, matą.
Wreszcie, nie zapominaj o chemii. Płyn do spryskiwaczy zimowy, który masz w bagażniku, pomoże nie tylko na szybę. Rozmrozi zamek w schowku, uwolni zapieczony gwint ucha holowniczego, a nawet pomoże w oddzieleniu cienkiej warstwy lodu przy czujnikach parkowania. Psiknij, odczekaj minutę, wytrzyj do sucha. Elektronika przestanie wariować, a ty nie urwiesz niczego rękawiczką.
Zaspy będą, niezależnie od tego, ile soli wysypie miasto. Parking nie jest torem przeszkód, o ile traktujesz go jak teren wymagający rozsądku. Największym sprzymierzeńcem kierowcy jest plan działania i świadomość, gdzie leży granica między sprytem a ryzykiem. Tam, gdzie kończy się komfort, zawsze możesz zadzwonić po fachową rękę. A jeśli wolisz poradzić sobie sam, przygotuj bagażnik tak, jakbyś jechał w góry, choćbyś mieszkał na osiedlu. Zima lubi przygotowanych. I zwykle im odpuszcza.